Başladığım bir şeyin sonunu getiremiyorum. Sanırım en büyük problemim de bu. Devam etsem biraz biraz, hepsi birleşip kocam bir dev olacak ama benim yaptığım şey ise çok sevmek. Hemde o kadar çok sevmek ki haddini aşacak kadar. Sevmekten usandıracak kadar. Karşılığını alamadığım için önce oturup ağlamak ve sonrasında ise tamamen bırakmak. Madem beni az seviyorsa bende onu hiç sevmem deyip kestirip atmak. Tamamen yüreğimde bitirmek. Halbuki hayat öyle değil ki. Sevmek ya da sevmemekten oluşmuyor ki. Siyah ya da beyaz değil ki tamamen. Çevrene bak bir. O kadar çok renk var ki. Hiç bir zaman ya hep ya hiç olmuyor. Hayat garip! Hem mükemmelliyetçiliği aklımıza düşürüyor sonra da böyle bir şeyin imkansızlığından bahsediyor. Gerçekten mükemmel diye bir şey yok mudur hayatta ya da varsa nasıl ulaşılır?Evet aklımda hep bu sorular.
Gelelim bana: Ygs'ye girdim 24 Martta. Çok kötü geçti. Ne kadar çalıştın ki iyi geçsin? Sen de haklısın. Olmama, hayalime ulaşamama ihtimalim çok yüksek. Ama içimden bir ses diyor ki "Umudunu Kaybetme!" Ya olursa? Ya çok çalışırsan, gerçekten çok istesen ve ya olursa, ya gerçekleşirse?
Gecenin şarkısı "Benim Hâlâ Umudum Var - MFÖ"
